Projektowany obiekt wykorzystuje i uwydatnia walory otaczającej przyrody oraz podkreśla wagę istniejącego Domu Polskiego. Podchodzi z szacunkiem do bezpośredniego otoczenia oraz stara się współgrać z kontekstem. Pozwala na obcowanie z naturalnym krajobrazem i daje przestrzeń, w której może wybrzmieć historyczne znaczenie zabytkowego budynku.

Patrząc w dół wzgórza nowa część budynku jest prawie niewidoczna, stopniowo i delikatnie wyłaniając się ze stoku. Platformy zatapiają się w zieleni i opadają wraz z naturalnym spadkiem co pozwoliło na wprowadzenie liniowych, charakterystycznych doświetleń ich wnętrz. 

Rozbudowa Muzeum została zaprojektowana w oparciu o szacunek nie tylko dla skali i charakteru zabudowań w obszarze góry Św. Anny, ale również dla historycznego budynku. Wykorzystuje ona i uwydatnia walory otaczającej przyrody oraz podkreśla wagę istniejącego Domu Polskiego, dając przestrzeń, w której może wybrzmieć jego historyczne znaczenie. 

Niepowtarzalny i inspirujący charakter budynku ogniskuje w sobie aspekt przyrodniczy i historyczny. Obiekt o otwartej strukturze zewnętrznej zdaje się bezpośrednio łączyć z zielenią, która przepływa między jego otwarciami i po jego powierzchniach. Wyłaniające się z łąki niskie ściany z naturalnego, lokalnego wapienia tworzą kompozycję nawiązującą do ruralistycznych układów i przywodzą na myśl miejsca możliwych zdarzeń historycznych.