Pawilon dąży do realizacji postulatów otwartości i inkluzywności charakterystycznych dla przestrzeni parkowej i współczesnego muzealnictwa. Poprzez swoją strukturę w nieoczywisty sposób odnosi się do dualistycznej natury muzeów. Strukturę tworzą rytmicznie rozłożone kubiki, które w swoim układzie kształtują przestrzenie puste i pełne grające ze sobą budując wglądy i relacje. 

Budynek z szacunkiem podchodzi do zieleni parkowej i szuka rozwiązań które, łączą i aktywizują. Na osi skierowanej w kierunku Wisły, którą tworzy naturalnie występujący wąwóz, zlokalizowano przecinający go pasaż który komunikuje wyżej położony teren od strony zachodniej z wytworzonym placem parkowym przed ryzalitem muzeum. Przejście przez niego pozwala na doświadczenie sekwencji otwarć umożliwiających obserwację procesów zachodzących w częściach budynku które na co dzień pozostają niedostępnymi.  

Obiekt o otwartej strukturze staje się transparentny dla widza pozwalając mu na śledzenie wszystkich zachodzących w nim procesów zarówno z przestrzeni parku jak i z jego środka.