W swoim wzajemnym oddziaływaniu natura i architektura w Łazienkach Królewskich jawią się jako krajobraz idealny, łączący w sobie to, co apollińskie z tym co dionizyjskie. Proste struktury budynków pawilonowych pełne są palladiańskiej regularności. Rozciągają się w krajobrazie, który w swoim romantycznym bogactwie stanowi kontrapunkt dla klasycznego, oświeceniowego porządku architektury.

Naturalny i zarazem prosty obraz budynków zanurzonych w idyllicznym krajobrazie, wykazuje wyrafinowanie i kunszt, który sprawia, że miejsce w swej całości jest królewskie. Całe otoczenie Parku Łazienkowskiego posiada niezwykle wysoką rangę. W ten sposób parter, z jego bezpośrednim połączeniem z poziomem parku, sam w sobie staje się już piano nobile, a zarazem lokalizacją pierwszego poziomu sali teatralno-operowej.

Główne wejście do opery, umieszczone na równi z poziomem Parku Łazienkowskiego, zwrócone jest na południe w stronę Pałacu na Wyspie, którego oś symetrii stanowi oś kompozycji nowo projektowanego budynku. Zgodnie z zasadami romantycznego ogrodu krajobrazowego relacja ścieżek między obydwoma budynkami jest swobodna i rezygnuje z osiowości. Idąc od ulicy Agrykola, nowo projektowany budynek jawi się na polanie za XVIII-wiecznym Ermitażem.

W dalszej części, nawiązując do parteru ogrodowego przed Starą Oranżerią, ogród formalny nowo projektowanej opery tworzy naturalny teatr, który wykorzystuje boczną kieszeń sceny głównej jako scenę letnią. Funkcje zlokalizowane na poziomie parteru, takie jak kawiarnia, bar i kantyna dla artystów, animują wschodnią i zachodnią stronę budynku, łącząc go z Parkiem Łazienkowskim, natomiast wejście dla artystów i obszar dostaw znajdują się w północnej części obiektu.

Wyraźna kompozycja budynku odzwierciedla proporcje innych obiektów pawilonowych Łazienek Królewskich. Jego dwie ortogonalne osie symetrii odnoszą się zaś do obecnego w Łazienkach klasycznego porządku palladiańskiego.

Centralna przestrzeń sceniczna wykonana jest z betonu. Wokół niej zastosowano konstrukcję drewnianą. Budynek jawi się w ten sposób prostym w duchu klasycyzmu, gdyż jego wygląd i konstrukcja harmonijnie się komplementują. Jasna, drewniana struktura podkreśla pawilonowy charakter budynku i w wysokim stopniu spełnia aspekty zrównoważonego rozwoju.