W projekcie kolumna staje się symbolicznym i faktycznym otwarciem dziś mocno zamkniętych murów Muzeum Architektury. Łączy wątki nowopowstałego budynku z wejściami od strony wschodniej oraz zachodniej. Dla nowego budynku staje się odwróconym wirydarzem, dla dziedzińca zachodniego punktem wspierającym dach kształtujący drogę, dla kawiarni oderwanym, abstrakcyjnym elementem, znakiem. Prosty gest o powtarzalnym rytmie ma za zadanie również scalić elementy nowe z addytywną, lecz zwartą kubaturą zespołu pobernardyńskiego.

Po pierwsze nie zasłaniać. Taka myśl staje się przewodnią dla kształtowania nowej zabudowy, która w relacji do skrzyżowania al. Słowackiego z ul. Bernardyńską nie powinna przysłonić najcenniejszego eksponatu jakim jest zabytkowy zespół klasztoru bernardynów. Umieszczona na parterowym cokole „wieża” zlokalizowana została od strony wschodniej, na przedłużeniu geometrycznym linii zachodniego krużganku tym samym zachowując widok na gradację wysokościową dachów zespołu klasztoru wraz z historyczną wieżą kościoła.

Projekt stara się zreinterpretować założenia nowego budynku, tak aby światy z natury zamknięte i niewidoczne (pracownie konserwatorskie, strefa digitalizacji, dostawy) stały się elementem wchodzącym w integrację z użytkownikami. Ukształtowana od strony wschodniej loggia stanowi otwarcie funkcji konserwatorskich i digitalizacyjnych na park zaś zlokalizowana od strony zachodniej „wieży” platforma stanowić będzie bazę pod wydarzenia zewnętrzne organizowane na dachu, widoczne od strony skrzyżowania. Czytelnia, umieszczona centralnie na paterze, otoczona została magazynem studyjnym. Wykreowane punkty styku kształtować mają spotkania pomiędzy użytkownikami, a twórcami wystaw, konserwatorami, pracownikami muzeum. Zatarcie granic stwarzać ma warunki do współdziałania, debaty, partycypacji oraz realizacji wizji współczesnego, otwartego muzeum.