Czym jest współczesny teatr? Jako sztuka wywodząca się z czasów starożytnych wyewoluował do wyrafinowanej formy ekspresji artystycznej, a jego znaczenie w życiu społeczeństwa zmalało. Przestrzeń teatru zamknięta została w salach i w wielu przypadkach sprowadzona do formalnych produkcji, z wyznaczonym czasem, miejscem i repertuarem, jednocześnie tracąc swoją otwartość, moc ekspresji i nieprzewidywalność. Współczesne teatry stają się tym samym coraz bardziej sformalizowane. Bazując na obecnie standardowym już połączeniu dwóch wielkości sal oraz sceny typu black-box ich zasady funkcjonowania stały się mimowolnie konserwatywne i powtarzalne. Czy teatr może być obecnie inkluzywny, mieszając w sobie zarówno podejście klasyczne oraz prawdziwie awangardowe, przypadkowość, zdarzenie, nieformalność – czy może stanowić miejsce twórcze służące wszystkim?

Aby wyjść w przyszłość projekt sięga do korzeni teatru, miejsca otwartego w którym jedyną formą ludzkiej interwencji była geometria widowni – theatronu (gr. theaomai – przyglądam się, patrzę). Jej półkolisty kształt nie tylko zapewniał dobrą widoczność sceny oraz akustykę, lecz również jednoczył uczestników wydarzenia. Projekt odchodzi od klasycznego układu foyer / sale / strefa zaplecza na rzecz rozmieszczenia alternatywnego sal, w którym foyer o kształcie okalającej widowni znajduje się na środku, pomiędzy trzema salami. Projekt tym samym stara się zatrzeć lub zredefiniować linie podziałów – pomiędzy teatrem a miastem, między frontem a tyłem, między artystami i publicznością oraz między samymi formami teatru. Foyer pełniło będzie rolę przestrzeni nieokreślonej i niezdefiniowanej na stałe funkcją – elastycznej, eksperymentalnej, łatwo adaptowalnej, realizującej hasło „teatr jest wszędzie”. Dzięki podwyższonej, centralnej przestrzeni „komina” sceny uzyskano spektrum konfiguracji teatralnych i ustawień scenicznych inspirujących spontaniczne formy.