Rozbudowa Teatru Zagłębia została zaprojektowana w oparciu o szacunek dla historycznego budynku. Zakłada się przywrócenie wyglądu fasady z lat 40 XX w. oraz oczyszczenie bryły z dobudowywanych przez lata elementów uczytelniając tym samym jej trójpodział. Układ projektowanego obiektu wyznaczony został poprzez zewnętrzne krawędzie zabytkowego teatru. Rytm kubatur powstał jako dwukrotne powtórzenie uproszczonej formy Sceny Klasycznej. Bliżej istniejącego budynku zlokalizowano funkcje węzłowe, a na zamknięciu osi Nową Scenę stanowiącą kontrapunkt dla Sceny Klasycznej. Między elementami powstały dwie poprzeczne przestrzenie otwierające się na ul. Teatralną oraz park.

Budynek wykorzystuje walory istniejącej zieleni. Duże, składane przeszklenia umożliwiają funkcjonalne łączenie przestrzeni z zieloną polaną i wytworzenie Sceny Letniej oraz otwarcie od strony ulicy Teatralnej. Mnogość połączeń i otwarta struktura budynku inspiruje i pozwala na wykorzystanie przestrzeni wyjściowo nieteatralnych do celów performatywnych oraz wyjście spektaklu poza ramy sceny.

Obiekt w nieoczywisty sposób odnosi się do charakterystycznego elementu teatru jakim jest kurtyna. W teatrze jej otwarcie jest symbolicznym zaproszeniem widzów do uczestnictwa w spektaklu. Bariera pomiędzy widzem, a artystą przestaje istnieć. W projektowanym budynku podniesienie kurtyny stanowi analogiczny gest architektoniczny pozwalając na połączenie dotychczas ukrytej rzeczywistości ze światem zewnętrznym.