Stworzenie żywego, aktywnego fragmentu miasta poprzez operowanie wnętrzami urbanistycznymi o różnej skali i przeznaczeniu stanowi najważniejszy element koncepcji urbanistycznej projektu. Główne przestrzenie publiczne, stanowiące o układzie urbanistycznym nowo powstałego fragmentu miasta, oparto o elementy tożsamościowe. Projekt łączy szacunek dla istniejącego dziedzictwa ze współczesną wizją tworzenia miasta, płynnie integrując aspekty funkcjonalne, estetyczne i środowiskowe.

„Przyjęcie postawy „twórcy kultury” w architekturze jest koniecznością. Wymaga to odrzucenia prostych lub gotowych rozwiązań, by pozwolić na podejście jednocześnie globalne w swoich założeniach jak i unikalne dla danego miejsca.” -Jean Nouvel

Nasze ambicje wykraczają poza proste tworzenie kolejnych obiektów. Chcieliśmy raczej stworzyć zupełnie nowe środowisko miejskie, w którym przestrzeń prywatna i publiczna współistnieją ze sobą, gdzie natura spotyka się ze sztuką, gdzie nostalgia spotyka się z oczekiwaniem. W ten sposób narodziła się główna idea postrzegania budynków jako narzędzia do wizualnej rewolucji miasta, przywracającego estetyczne połączenie między elementami miejskimi poza ich fizyczną lub materialną bliskością.

Aby urzeczywistnić tę wizję, wizerunek i przestrzenie projektowanego zespołu oferują różnorodne możliwości postrzegania w różnych skalach. Z daleka, z parku, projekt jawi się jako abstrakcja, kompozycja brył wyrzeźbionych przez światło, przeplatanych drewnem, zaprojektowanych tak, aby stworzyć fragmentaryczny horyzont. Architektura ta oferuje niewiele wskazówek co do swojej skali. Im bliżej, tym mocniej rozwija się uwodzicielska gra między spojrzeniem widza a odbiciem krajobrazu. Z drugiej strony przezroczystość dużych okien tworzy ciągłość między przestrzenią wewnętrzną i zewnętrzną, zarówno z placem, jak i ogrodami. Celem jest połączenie tych dwóch światów w jeden.

W ten sposób dialog między architekturą a naturą staje się urzekający.